Niðurstigning Jesú til heljar
Samkvæmt kristinni trú er sagt að Jesús hafi á milli krossfestingar sinnar og upprisu stigið niður til heljar þar sem hann prédikaði og veitti sálum hjálpræði sem þar voru í prísund. Þetta hafi ekki verið „helvíti“ sem ástand eilífrar refsingar fyrir syndir heldur ríki þar sem allir hinir dánu dvöldu.
Kristin guðfræði
Sú hefð að Jesús steig sigursæll niður til heljar, einnig kölluð „Hrollvekja heljar“, varð hluti af guðfræði kirkjunnar eins og staðfest er í postullegu trúarjátningunni, yfirlýsingunni um megin kennisetningar kristninnar sem í sinni fyrstu mynd má rekja aftur til annarrar aldar. Í rómversk-kaþólsku útgáfunni af trúarjátningunni segir að Jesús „var krossfestur, dó og var grafinn. Hann steig niður til heljar; reis á þriðja degi upp frá dauðum.“ Í Fyrra Pétursbréfi (3:19) stendur að Kristur hafi „prédikað fyrir öndunum í varðhaldi“.
Í útskýringu sinni á þessu versi í The Interpreter’s Bible (Túlkun Biblíunnar) bendir Archibald M. Hunter á að
Þýðendur hafa verið ósammála um túlkun allra orða þessa erindis.... Einfaldasta merkingin er sú að Drottinn okkar steig niður á milli píslargöngu sinnar og upprisu til að prédika fyrir ákveðnum öndum sem voru fangelsaðir í Helju.... En hverjir voru hinir fangelsuðu andar? Hugsanlega föllnu englarnir í 1. Mós. 6:1–4. Mun líklegra er að Pétur hafi átt við anda uppreisnargjarnrar kynslóðar sem fórst í flóðinu.
Hunter segir að frumkristnir menn gætu einnig hafa haft í huga
... örlög þeirra sem dáið höfðu áður en fagnaðarerindið var prédikað.... Kristur fór niður „í anda,“ segir Pétur, til Heljar,... til að bjóða syndurum hjálpræði sem höfðu dáið án þess að heyra fagnaðarerindið og fá tækifæri til að iðrast.... Í apokrýfa guðspjalli Péturs (um 130 e.Kr.) lesum við meðal undranna sem fylgdu krossfestingunni spurninguna: „Hefur þú prédikað fyrir þeim sem sofnaðir eru?“ Við því heyrðist svarið frá krossinum: „Já.“ Og á miðöldum var hrollvekja helvítis algengt umfjöllunarefni í vinsælum ljóðum og guðfræði.[1]
Frásögn hins uppstigna meistara Jesú af þessum atburði
Í fyrirlestri sem fluttur var á páskadag, 6. apríl 1969, fyrir munn boðberans Mark L. Prophets, sagði Jesús að hann væri kominn til að áminna okkur með sömu prédikun og hann hafði haldið fyrir
... uppreisnargjarna anda sem á dögum Nóa voru óhlýðnir Guði.... Ég prédikaði og hélt áfram og talaði aftur og aftur til hverrar sálar sem ég fann þar sem var í fjötrum ánauðar og örvæntingar. Margir horfðu á mig með daufum augum sínum, daufleika örvæntingar, aldagömlum doða, ótta og efa. Ljós Guðs virtist þeim vera slokknað og ég reyndi að endurvekja það þá eins og ég geri dags daglega til að endurvekja það í ykkur á Guðs hátt.
Skilyrði fyrir alla sem vilja stíga upp
Í fyrirlestri þann 19. júní 1975 talaði Saint Germain um köllun Vörslumanna logans til að eiga þátt í þessari áframhaldandi köllun að ná til sálna sem eru fastar á geðheimasviðinu:
Þegar þú ákveður að vera heimsþjónn með Jesú, með Nödu, með Úríel og Áróru, þá skaltu gæta að þér, því þú þjónar á þeim vettvangi þar sem mannkynið veldur truflun, ringulreið og myrku hljómfalli.
Það er áskilið að til þess að stíga upp til himna verði áður að stíga niður á geðheimasviðið til að prédika fyrir þessum lægri lífsformum. Þetta er ekki aðeins skilyrði fyrir þá sem stíga upp (til þess að uppfylla ákvæði sjötta geislans), heldur er það auðkenni sigurvegarans í fiskamerkinu. Og þetta er það sem þið munuð verða — synir og dætur sem hafa náð valdi á frumþætti vatnsins sem bera kross Krists, bera þann kross í magagrófarorkustöðinni (sólar plexus), sem á fyrir að ligga að ná hinum rauðbláa og gullna lit elóhímanna [á þessum geisla].
Þannig rís hver einasti sigurkraftur í hjartanu, sem knúinn er eldi, upp í hálsorkustöðina sem leysist í hinu helga orði og hnígur síðan niður í sólarplexus-stöðina til að snúa við myrkrinu sem skellur á. Þetta er hinn uppsafnaði kraftur sem þið hafið skapað með hollustu ykkar. Þið verðið að halda þessum skriðþunga. Þetta er leyndardómurinn sem ég sýni ykkur og sem ég sýni hinum heilögu sem stigu upp og þeim sem eru á ljósvakasviðinu sem þjóna á sjötta geislasviðinu og eru að vígjast þar.
Þessar sálir bera kyndla og þær stíga niður í hvítum möttlum. Þær fara í gegnum dimman göng, göng sem minna á katakomburnar þangað sem frumkristnir flúðu, þar sem ávallt er myrkur nótt sem nýtan dag. Þetta eru dimm göng, eins og hann leiði inn í iður jarðar. Þessar sálir stíga niður berandi kyndilinn sem þið hafið kallað fram, loga guðþjónustu og greiðvikni. Þeim er leyft að stíga niður á geðheimasviðið vegna þess að þið haldið efnissviðinu á réttum kili með möntrufyrirmælum ykkar og áköllum.
Og hvers vegna stíga þeir niður á geðheimasviðið og hvers vegna bera þeir kyndla? Þeir gera þá ekki aðeins til að lýsa upp leið sína, heldur nota þeir kyndlana til að finna börn Guðs sem eru týnd í þessum hellum, í þessum votu og dimmu hellum – börn Guðs sem hafa týnst milli æviskeiða, týnd í hundruð ára eftir að hafa verið flutt þangað eins og í verstu hryllingsmyndum sem þið getið ímyndað ykkur, langt umfram þær sem hafa verið skapaðar á jörðu.
Þetta eru sálir ljóssins, börn ljóssins sem hinar föllnu sálir hafa rænt, og það er hlutverk hinna kristnu að stíga dýpra og dýpra niður á geðheimasviðið til að bjarga börnum ljóssins, draga þau upp aftur í dagsljósið og inn í dögun Krists og sigur Guðs-móðurinnar. Þessir kristsbornu fara því inn á geðsheimaviðið í nótt vegna þess að þið hafið verið svo væn um að halda við loganum.[2]
Sjá einnig
Heimildir
Pearls of Wisdom, 32. bindi, nr. 23, 4 juin 1989.